با وجود این که تراشه‌های FPGA برای پیاده‌سازی الگوریتم‌های موازی بسیار مناسب هستند، الگوریتم‌های ترتیبی و بالاخص الگوریتم‌هایی که نیاز به قدرت پردازش بالایی ندارند، ارجح است بخاطر صرفه‌جویی در زمان و تسهیل امر پیاده‌سازی، به صورت برنامه‌ای نرم‌افزاری روی یک ریزپردازنده پیاده‌سازی شوند.
سیستمهای پیچیده‌ی امروزی، نیاز به حافظه‌ای با حجم زیاد، ریزپردازنده‌ای پُرسرعت، یک پردازنده‌ی سیگنال دیجیتال، و چندین نوع واسط سیستمی به منظور ارتباط با تراشهها، سیستم‌ها و بوردهای دیگر دارند. بکارگیری سیستمی متشکل از پردازنده و حافظهی خارجی، منجر به کاهش کارائی سیستم و افزایش هزینه‌ها می‌گردد.
چنانچه این دو (پردازنده و حافظهی خارجی)، با هم یکپارچه شوند، آنگاه با کاهش مصرف توان و تسهیل پیچیدگی امر طراحی و مسائل یکپارچه‌سازی و اتصالات، می‌توانیم روی ساخت یک سیستم سریعتر فکر کنیم و تنگناهای کارائی را برطرف نمائیم. همچنین ادغام قابلیت‌های پردازشی در FPGAهای موجود بر بوردهایی که در حال حاضر برای کارهای کنترلی استفاده می‌شوند، می‌تواند عملکرد سیستم را افزایش داده و هزینهی کل سیستم (هزینه طراحی، یکپارچه‌سازی، ساخت و . . .) را کاهش دهد.
FPGAهای ارائه شده توسط شرکت Xilinx برای سالهاست که به یک سخت‌افزار مهم برای واسط‌های کنترلی و سیستمی تبدیل شده است، اما چنانچه فاقد قابلیت‌های پردازشی باشند، این مورد مهم، ممکن است بسته به کاربرد هدف، بوسیله‌ی پردازنده‌های خارجی برآورده گردد.
بسیاری از شرکتها، تمام تلاششان را روی گسترش مفهموم «سیستم - روی - تراشه» متمرکز کردهاند تا با افزودن مجموعه‌ای از سخت‌افزارهای جدید، قابلیت‌های اضافی‌ای را بر روی یک تک تراشه ایجاد نمایند. این تراشهها، یک راهحل بسیار ارزنده در دورنمای رقابت برای عرضه‌ی تولیدات نوین و کاهش زمان مورد نیاز برای ارائه‌ی آنها به بازار مصرف، می‌باشد.
در سالهای اخیر و به دنبال کاهش هزینههای ساخت و افزایش تعداد IP Coreها، فنآوری FPGA در بازارهای گوناگون به یک سخت‌افزار مطلوب تبدیل شده است. این فنآوری، با کمک روش‌های بهینه‌سازی معماری، فنآوری‌های جدید ساخت و افزودن هستههای پردازشی جاسازی‌شده‌ی سخت و نرم، تکمیل شده است.
